Ε αν δεν το φανέρωσε ο τίτλος ήδη, κορίτσια μου για τρίχες θα μιλήσουμε σήμερα. Γιατί έχουμε φτάσει να ζούμε στο 2021 και ακόμα ο κόσμος ασχολείται για το αν έχουμε τρίχες ή όχι στο τριγωνάκι γύρω από το μπικίνι (και τώρα που το βλέπω έχω η άτιμη…). Αφού λοιπόν η τριχοφυΐα αποτελεί τόσο μεγάλο θέμα συζήτησης και συχνά ακόμη και σύγκρουσης, πάμε να δούμε ιστορικά πώς ξεκίνησε το κύμα της αποτρίχωσης μπας και βγάλουμε άκρη.

Μην φανταστείς ότι πρόκειται για κάτι πρόσφατο, καθώς οι πρώτες γυναίκες που καθιέρωσαν την αποτρίχωση ήταν οι Αρχαίες Αιγύπτιες κάτι χιλιετίες πίσω. Στην Αρχαία Αίγυπτο, οι τρίχες του σώματος, ειδικά γύρω από τα γεννητικά όργανα, αποτελούσαν σύμβολο κατώτερης κοινωνικής τάξης και θεωρούνταν ως κάτι βρώμικο και ανθυγιεινό. Και μην νομίζεις ότι οι Αρχαίοι μας πρόγονοι δεν συνέβαλαν καθόλου σε αυτήν την τάση καθώς και αυτοί τα ίδια πίστευαν. Αυτός είναι και ο λόγος που τα γυναικεία Αρχαία Ελληνικά αγάλματα ήταν όλα άτριχα.

Ας αφήσουμε όμως τους αρχαίους και ας δούμε πως καθιερώθηκε σήμερα αυτή η «συνήθεια». Φυσικά δεν γινόταν να μην είναι αναμεμειγμένη η βιομηχανία της μόδας.  Το 1915 είναι η πρώτη χρόνια που η έκδοση του "Harper's Bazaar" επισημαίνει πόσο πιο κομψή και μοντέρνα δείχνει η ξυρισμένη μασχάλη αναδεικνύοντας την θηλυκότητα των φορεμάτων της εποχής. Αυτό αποτυπώνεται στο εξώφυλλο του τεύχος που προωθεί την αναγκαιότητα αυτής της νέας τάσης αποκλειστικά για τις γυναίκες.

Επίσης οι πρώτες φωτογραφίσεις μόδας απαιτούσαν από τα μοντέλα τελειότητα και εννοείται πως για να επιτευχθεί αυτό έπρεπε να είναι αποτριχωμένες…

Και για να μην τα πολυλογώ η τελειότητα από τότε μέχρι σήμερα ήταν «άτριχη». Ακόμη και οι σταρ του Χόλυγουντ που επέλεξαν να παραστούν σε επίσημες εκδηλώσεις με τρίχες στη μασχάλη ή αξύριστα πόδια θεωρήθηκαν αντισυμβατικές.

 Τώρα γιατί να θεωρούνται οι τρίχες με τις οποίες όλες γεννιόμαστε αντισυμβατικές ή φεμινιστικές, δεν το καταλαβαίνω. Εγώ θα χρησιμοποιούσα τη λέξη φυσιολογικές. Προσωπικά αποτριχώνομαι όποτε θυμάμαι (γιατί βρίσκω την διαδικασία απίστευτα βαρετή) και είναι επιλογή μου. Όπως θα έπρεπε να είναι η αποτρίχωση γενικά: επιλογή και όχι κανόνας.  Έτσι όπως επιλέγεις αν θα βγεις με μέικ απ ή άβαφη έτσι θα πρέπει να αποφασίζεις αν θα αποτριχωθείς ή όχι. Μέχρι όμως και γω να πιστέψω ότι είναι επιλογή έχω περάσει πολλά χρόνια νιώθοντας ανασφαλής για την τριχοφυΐα μου, δοκιμάζοντας ότι κυκλοφορεί σε μέσο αποτρίχωσης για την εξάλειψη κάθε σατανικής τρίχας που τόλμησε να φυτρώσει…

Δεν θα έπρεπε όμως να σε ενδιαφέρει  πως διαχειρίζομαι εγώ ή οποιαδήποτε άλλη γυναίκα την τριχοφυΐα της. Ούτε θα έπρεπε να απασχολούν οι τρίχες τα περιοδικά και τα μπλογκ. Ας ελπίσουμε όμως ότι θα καταφέρουμε σύντομα να έχουμε την «ελευθερία» να είμαστε ο εαυτός μας τριχωτές ή άτριχες, με παραπάνω κιλά , κυτταρίτιδα ή ραγάδες χωρίς να χρειάζεται να μας χαρακτηρίσουν «γενναίες» «φεμινίστριες» ή «αντισυμβατικές».

Πάω και γω τώρα να ξεριζώσω το θάμνο γύρω από το μπικίνι που λέγαμε πριν…

For you #NOTHINKER,

Eli