Σε περίπτωση που δεν το γνωρίζεις ήδη, ο Απρίλιος αποτελεί το Μήνα Ενημέρωσης και Ευαισθητοποίησης για τη Σεξουαλική Παρενόχληση και Κακοποίηση. Ως Ημέρα Denim έχει καθιερωθεί η τελευταία Τετάρτη του Απριλίου κάθε χρόνο. Αυτή τη χρονιά λοιπόν θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη, 28 Απριλίου 2021. Εάν είσαι από αυτούς που αναρωτιούνται αν πρόκειται για την ημέρα εορτασμού της εφεύρεσης των τζιν όπως νόμιζα και εγώ στην αρχή, θα ήταν καλό να αφιερώσεις λίγο χρόνο στην παρακάτω ιστορία:


Μήπως η συγκεκριμένη ιστορία εξακολουθεί να είναι επίκαιρη, ακόμη και αν συνέβη 30 χρόνια πριν;
Δυστυχώς, ναι. Κάθε 98 δευτερόλεπτα ακόμη ένα άτομο πέφτει θύμα σεξουαλικής βίας. Το 63% των υποθέσεων σεξουαλικής κακοποίησης δεν καταγγέλλεται ούτε αναφέρεται ποτέ. Το 44% των θυμάτων σεξουαλικής παρενόχλησης και βιασμού είναι κάτω των 18 ετών. 1 στου 6 άνδρες έχει πέσει θύμα πριν την ηλικία των 18. Σε παγκόσμιο επίπεδο, 1 στις 3 γυναίκες θα βιαστεί ή ξυλοκοπηθεί τουλάχιστον μία φορά κατά τη διάρκεια της ζωής της, με κάθε ποσοστό να αυξάνεται αν ληφθούν υπόψιν και τα μη καταγεγραμμένα περιστατικά.
Ωστόσο, εξακολουθούν να υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που θα υποστηρίξουν ότι τα παραπάνω στατιστικά δεδομένα είναι λανθασμένα και παραποιούν την αλήθεια, προσπαθώντας να υπονομεύσουν τη σοβαρότητα του θέματος. Προσωπικά δεν ξέρω αν μπορώ άμεσα να τους κατηγορήσω. Ο κόσμος γύρω μας, όπου και αν κοιτάξεις, είναι βυθισμένος στον πόνο. Κάποιες στιγμές η αίσθηση αυτή είναι τόσο συντριπτική που ο μόνος τρόπος για να προστατευθείς είναι να κλείσεις τα μάτια και τα αυτιά σου στα γεγονότα. Η αλήθεια είναι ότι όλοι είμαστε τρομοκρατημένοι. Φοβόμαστε ο ένας τον άλλον. Δεν είναι εύκολο να συνειδητοποιήσεις και να αποδεχτείς ότι ανεξάρτητα από το φύλο, την ηλικία, τις σεξουαλικές σου προτιμήσεις, τη συμπεριφορά ή το βαθμό επαγρύπνησης σου, μπορεί να αποτελέσεις και εσύ θύμα. Αυτή η συνειδητοποίηση καθιστά αναμφίβολα την ενημέρωση και ευαισθητοποίηση για τη σεξουαλική βία ένα θέμα που μας αφορά ΟΛΟΥΣ.
Στις αρχές αυτής της χρονιάς το κίνημα #MeToo απέκτησε επιτέλους φωνή και όραμα στην Ελλάδα, όταν η Ολυμπιονίκης Σοφία Μπεκατώρου συγκλόνισε με την μαρτυρία της για τη σεξουαλική κακοποίηση που υπέστη στην ηλικία των 21 από στέλεχος της Ελληνικής Ομοσπονδίας Ιστιοπλοΐας. Η πρωτοβουλία της ενθάρρυνε πολλές γυναίκες –και μερικούς άντρες- να σπάσουν τη σιωπή τους και να καταγγείλουν δημόσια διάσημους καθηγητές, ηθοποιούς και διευθυντές για περιστατικά σωματικής και λεκτικής βίας, σεξουαλικής παρενόχλησης και βιασμού. Ενώ πολλοί έσπευσαν να υποστηρίξουν τη δύναμη και το θάρρος που χρειάστηκαν τα θύματα για να μοιραστούν μαζί μας τις βασανιστικές τους εμπειρίες, δεν ήταν λίγοι αυτοί που αμφισβήτησαν την εγκυρότητα και το κίνητρο πίσω από τις ιστορίες τους. «Γιατί να μιλήσει τώρα, μετά από τόσα χρόνια;» «Ψέματα λέει, για να τραβήξει τη προσοχή» «Όταν αποσιωπάς τον βιασμό σου και παραμένεις με το θύτη στον ίδιο χώρο είσαι κι εσύ συνένοχη» . Αυτά αποτελούν μόνο ένα μικρό ποσοστό από το πλήθος αρνητικών σχολίων που εκτοξεύθηκε τόσο από άντρες όσο και από γυναίκες εναντίον των ατόμων που μίλησαν.
Είναι ξεκάθαρο ότι πολλές παρεξηγήσεις περιβάλλουν το θέμα της σεξουαλικής κακοποίησης. Η βασικότερη είναι ότι η σεξουαλική κακοποίηση αφορά αποκλειστικά το σεξ. Αυτό είναι λάθος. Πρόκειται για μία μορφή ΒΙΑΣ. Και ΚΑΜΙΑ μορφή βίας δεν μπορεί να γίνει ανεκτή! Βρίσκω τον εαυτό μου να αναρωτιέται συχνά αν το έγκλημα του φόνου μπορεί να συγκριθεί με ένα έγκλημα όπως ο βιασμός. Δεν διαφωνώ ούτε λεπτό ότι ο βιασμός αποτελεί έγκλημα το οποίο πρέπει σε κάθε περίπτωση να καταδικάζεται. Ενώ όμως ο φόνος θεωρείται το πιο ειδεχθές έγκλημα και τιμωρείται σοβαρά κατά βάση νόμου, οι νόμοι κατά των πράξεων σεξουαλικής βίας είναι ανεπαρκείς, αντιφατικοί και δεν εφαρμόζονται συστηματικά. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό;
Πιστεύω ότι η απάντηση στην ερώτηση μου συνδέεται με την κατάληξη του εγκλήματος. Ο φόνος έχει μία οριστική και απόλυτη κατάληξη: Το θάνατο. Κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει το θάνατο, οπότε είναι πιο δύσκολο έτσι να αμφισβητήσεις και το θύμα. Από την άλλη πλευρά, η κατάληξη ενός βιασμού μη εμπλεκόμενου με δολοφονία είναι απρόβλεπτη. Στην περίπτωση της Μπεκατώρου βλέπεις μία χρυσή Ολυμπιονίκη, μία επιτυχημένη γυναίκα και μία μητέρα 2 παιδιών. Ρόλοι που δεν μπορείς να συνδέσεις άμεσα με το προφίλ ενός επιζώντα σεξουαλικής κακοποίησης. Το τραύμα της δεν είναι πια «ορατό» οπότε δεν μπορείς εύκολα να το δεις για να το αποδεχτείς. Οι περισσότεροι άνθρωποι αδυνατούν να κατανοήσουν πώς κάθε τραύμα επηρεάζει τη ζωή ενός επιζώντα. Δεν αναφέρομαι μόνο στην ανάρρωση από κάποιον σωματικό τραυματισμό. Αλλά στο πως συνεχίζεις να διαμορφώνεις σχέσεις και πως αισθάνεσαι το σώμα σου και την αυτονομία σου όταν αυτή αφαιρείται βίαια από εσένα.
To δεκαοκτάχρονο κορίτσι που ενέπνευσε την Ημέρας του Denim, βρισκόταν ευτυχώς σε ψυχική κατάσταση να ενημερώσει εγκαίρως τους γονείς της και να προχωρήσει σε καταγγελία. Δυστυχώς όμως, η πλειοψηφία επιζώντων σεξουαλικής βίας δεν ανήκει σε αυτή τη κατηγορία. Μέσα από μαρτυρίες περιγράφεται ότι συχνά βιώνουν ένα νέο είδος πόνου που τους μουδιάζει και τους παραλύει πνευματικά. Ακόμη, πολλοί επιλέγουν να αρνηθούν και να αποσιωπήσουν το γεγονός σε μια προσπάθεια αποστασιοποίησης από μία πραγματικότητα που δε μπορούν να αντιμετωπίσουν. Από την άλλη, μερικοί αποφασίζουν να μοιραστούν την εμπειρία τους με σκοπό να θεραπεύσουν και να θεραπευτούν. Δεν μπορώ να κρίνω μία μορφή αντιμετώπισης πιο γενναία από την άλλη. Θεωρώ ότι ο κάθε επιζών είναι αρκετά γενναίος για να σταθεί πάλι στα πόδια του με τον δικό του προσωπικό αγώνα.
Το όραμα μας είναι ένας κόσμος χωρίς βία, όπου κανένα παιδί δεν κακοποιείται, καμία γυναίκα δεν ξυλοκοπείται και κανένας φίλος ή φίλη δε βιάζεται. Ένας κόσμος χωρίς φόβο, χωρίς απειλές, χωρίς πληγές. Όπου κάθε είδος οικογένειας είναι ασφαλές και τα κορίτσια, τα αγόρια, οι γυναίκες και οι άνδρες έχουν ίσες ευκαιρίες στην επιδίωξη της ευτυχίας. Και οι δύο γνωρίζουμε ότι αυτό είναι ουσιαστικά αδύνατο. Όμως η επίγνωση αυτή δεν πρέπει να μας αποθαρρύνει καθώς αυτό μας καθιστά ανθρώπους: ο συνεχής αγώνας επιδίωξης του αδύνατου και του ανέφικτου. Και ποιος ξέρει; Ίσως τα καταφέρουμε!
Γι’ αυτό την επόμενη φορά που θα ακούσεις την ιστορία ενός θύματος, μην προσπαθήσεις αμέσως να την αμφισβητήσεις αλλά αναρωτήσου πρώτα:
ΠΩΣ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΩ;
Φέτος η Ημέρα Denim θα λάβει μέρος την Τετάρτη 28 Απριλίου.
Η ΝΟΤΗΙΝΚΙΝ σε προσκαλεί να συμμετάσχεις και εσύ σε αυτή την ημέρα ποστάροντας ή ανεβάζοντας ένα story φορώντας τζιν με το #denimdaygreece κάνοντας tag το λογαριασμό της @no_thinkin και/ή της @mirketa στο Ιnstagram, ως μία κίνηση ένδειξης αλληλεγγύης στα θύματα σεξουαλικής κακοποίησης.

For you #NoThinker,
Eli